เราเกิดมาทำไม?
เราไม่รู้ว่า เราเกิดมาทำไมแต่แรก และอาจรวมถึง ณ ปัจจุบันที่ตั้งคำถามกับตนเอง
เพราะ เมื่อแรกเกิด มนุษย์ก็คือ ความไม่รู้ที่เป็นสมบัติติดตัวมา
เราต้องพึ่งคนอื่น มิฉะนั้น ก็จะไม่อาจอยู่รอดได้ ไม่อาจเติบโตต่อมาได้
ทุกชีวิตในวัยเด็ก ต้องการการอุ้มชูฟูมฟักจากผู้ที่มาก่อน ก่อนหน้า
เป็นประหนึ่งแถบพื้นชีวิตที่ถักทอต่อเนื่อง ร้อยรัดกันมาไม่ขาดตอน
แล้ววันหนึ่ง เราก็เกิดสำนึกถึงคำถามเกี่ยวกับสถานะของตนเองว่า เกิดมาทำไม
เวลานั้น ก็เพราะ เราผ่านการทดลองทำโน่นทำนี่ไปบ้างแล้ว
เราจึงถามเพื่อให้ภาพชีวิตแห่งการกระทำได้มีความชัดเจนว่า จะไปทางไหนได้บ้าง
บางทีคนๆหนึ่งอาจทำอะไรได้หลายๆอย่าง แต่บางคนอาจไม่รู้กระทั่งว่า ตนเองถนัดหรือชอบทำอะไร หรือทำอะไรได้ดี
การทำได้ อาจเป็นสารัตถะหนึ่งของการเกิดมา
เพราะ เมื่อทำอะไรสักอย่าง ก็จักเกิดรูปธรรมสะท้อนถึงความมีตัวตนในโลก
จากที่เพียงแต่คิด ก็ปรากฏเป็นการแสดงออกเชิงประจักษ์ขึ้นมา แต่พอทำมากๆเข้า เราอาจสงสัยว่า ที่ทำๆกันอยู่นั้น ทำไปทำไมได้อีก
เราเกิดมาทำไม จึงเป็นคำถาม ที่ถามหาคุณค่าการดำรงอยู่ของมนุษย์ ซึ่งอาจเหมือนหรือแตกต่างกันในแต่ละคนก็ได้
เพราะ ว่าถึงที่สุดแล้ว เมื่อความตายมาถึง สิ่งที่ทำก็ไม่มีใครเอาติดตัวไปได้เลย
คงมีแต่ ภาพทรงจำที่ส่งผ่านไปยังคนรอบข้างว่า คนๆหนึ่งนี้ เขาคือการกระทำ-อย่างไร
ในขณะที่โดยตัวของเราเองนั้น สิ่งสำคัญของการดำรงอยู่ น่าจะได้แก่ การมีความสุข มีความพอใจหรือยอมรับตนเองได้ในทุกกรณี
ตรงนี้จะเกิดขึ้น หรือทำได้อย่างไร นั่นอาจถือเป็นคุณค่าในตัวเองของการมีชีวิตอยู่ โดยละไว้ในฐานที่เข้าใจว่า เราเกิดมาทำไม ก็ได้
เพราะ เมื่อแรกเกิด มนุษย์ก็คือ ความไม่รู้ที่เป็นสมบัติติดตัวมา
เราต้องพึ่งคนอื่น มิฉะนั้น ก็จะไม่อาจอยู่รอดได้ ไม่อาจเติบโตต่อมาได้
ทุกชีวิตในวัยเด็ก ต้องการการอุ้มชูฟูมฟักจากผู้ที่มาก่อน ก่อนหน้า
เป็นประหนึ่งแถบพื้นชีวิตที่ถักทอต่อเนื่อง ร้อยรัดกันมาไม่ขาดตอน
แล้ววันหนึ่ง เราก็เกิดสำนึกถึงคำถามเกี่ยวกับสถานะของตนเองว่า เกิดมาทำไม
เวลานั้น ก็เพราะ เราผ่านการทดลองทำโน่นทำนี่ไปบ้างแล้ว
เราจึงถามเพื่อให้ภาพชีวิตแห่งการกระทำได้มีความชัดเจนว่า จะไปทางไหนได้บ้าง
บางทีคนๆหนึ่งอาจทำอะไรได้หลายๆอย่าง แต่บางคนอาจไม่รู้กระทั่งว่า ตนเองถนัดหรือชอบทำอะไร หรือทำอะไรได้ดี
การทำได้ อาจเป็นสารัตถะหนึ่งของการเกิดมา
เพราะ เมื่อทำอะไรสักอย่าง ก็จักเกิดรูปธรรมสะท้อนถึงความมีตัวตนในโลก
จากที่เพียงแต่คิด ก็ปรากฏเป็นการแสดงออกเชิงประจักษ์ขึ้นมา แต่พอทำมากๆเข้า เราอาจสงสัยว่า ที่ทำๆกันอยู่นั้น ทำไปทำไมได้อีก
เราเกิดมาทำไม จึงเป็นคำถาม ที่ถามหาคุณค่าการดำรงอยู่ของมนุษย์ ซึ่งอาจเหมือนหรือแตกต่างกันในแต่ละคนก็ได้
เพราะ ว่าถึงที่สุดแล้ว เมื่อความตายมาถึง สิ่งที่ทำก็ไม่มีใครเอาติดตัวไปได้เลย
คงมีแต่ ภาพทรงจำที่ส่งผ่านไปยังคนรอบข้างว่า คนๆหนึ่งนี้ เขาคือการกระทำ-อย่างไร
ในขณะที่โดยตัวของเราเองนั้น สิ่งสำคัญของการดำรงอยู่ น่าจะได้แก่ การมีความสุข มีความพอใจหรือยอมรับตนเองได้ในทุกกรณี
ตรงนี้จะเกิดขึ้น หรือทำได้อย่างไร นั่นอาจถือเป็นคุณค่าในตัวเองของการมีชีวิตอยู่ โดยละไว้ในฐานที่เข้าใจว่า เราเกิดมาทำไม ก็ได้
http://pantip.com/topic/31128404
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น